Կարծրատիպերի մեջ ապրելը հեշտ չէ, հատկապես, երբ հոգով, սրտով դեմ ես դրանց, երբ ուզում ես դուրս գալ այդ կաղապարներից ու փրկվելուց հետո բուժել նաև հիվանդ հասարակությանը:
Հիվանդ հասարակության հիվանդ անդամները կարծրատիպերը դարձնում են իրենց սկզբունքները: Եթե ինչ-որ կերպ փորձես նրանց հասկացնել, որ դրանք բացի իրենց կապանքների մեջ դնելուց, ուրիշ գործառույթ չունեն, ապա միանգամից կհամարվես վերին աստիճանի շեղված մեկը:Հասարակության մի շերտի մոտ լայնախոհությանը եկել է փոխարինելու տգիտությունն ու քաղքենիությունը. սա ստեղծում է բարոյականության իր չափանիշները, բոլորին դիտարկելով հենց իր տեսանկյունից:
Եվ աստված չանի, եթե քո քայլերը չմտնեն այդ չափանիշների մեջ: Խելացի այս շերտի կողմից կպիտակավորվես որպես անբարոյական, ով թողած մեծն հասարակության փայլատակող ուղեղը, առաջնորդվում է իր ուղեղով: Էհ, եթե սրա համար պիտի քեզ ասեն անբարոյական, թող ասեն:Հիվանդ հասարակության հիվանդ անդամները կարծրատիպերը դարձնում են իրենց սկզբունքները: Եթե ինչ-որ կերպ փորձես նրանց հասկացնել, որ դրանք բացի իրենց կապանքների մեջ դնելուց, ուրիշ գործառույթ չունեն, ապա միանգամից կհամարվես վերին աստիճանի շեղված մեկը:Հասարակության մի շերտի մոտ լայնախոհությանը եկել է փոխարինելու տգիտությունն ու քաղքենիությունը. սա ստեղծում է բարոյականության իր չափանիշները, բոլորին դիտարկելով հենց իր տեսանկյունից:
Հետաքրքիրն այն է, որ քաղքենիությունից բխած չափանիշներ ստեղծողների մոտ ժամանակ առ ժամանակ լինում են այդ ամենից դուրս գալու օգտակար ցնցումներ: Բայց ախր ինչպես դուրս գալ, երբ ամբողջովին մնացել ես հասարակության կարծիքի տակ, երբ ազատվելու փորձ կատարելու պահին մեջդ արթնանում է վախ կոչվող արատը:
Երբ Հայաստանում սկսեցին ներկրվել եվրոպական ազատ վարք ու բարքի արժեքները, բոլորս չտեսի նման ընկանք դրանց ետևից: Նահապետական հայացքներից տուժած մարդկանց համար սա փրկություն էր. նրանք ի վերջո ինչ որ չափով ազատ կլինեին: Հետո այդ ամենը վերածվեց սանձարձակության. կորցրեցինք չափ ու սահման և կատարած ամեն քայլ որակեցինք որպես ազատության արգասիք` մոռանալով գիտակցության մասին:
Հասարակության մի շերտի համար էլ, առհասարակ, անընդունելի էր այս նորամուծությունը: Արդյունքում հասրակությունը ևս մեկ անգամ շերտավորվեց: Եվ թե մեկն ու թե մյուսը ստորացում համարեցին ընդունել, որ իրենք էլ կարող են սխալ լինել: Երկու կողմերն էլ տնգեցին կոտոշներն ու փնովեցին իրար:
Մեր հասարակությունն այսօր ունի ինքնամաքրման կարիք, որը կարող է ի կատար ածվել միայն լայնախոհության ու գիտակցական բարձր աստիճան ունենալու պարագայում: Հնարավոր կլինի ինքնամաքրվել միայն այն դեպքում, երբ հասարակության մի խավը մյուսին իրեն թշնամի չհամարի:
Է՜հ, Լիլո, Լիլո, ափսոս որ ճիշտ բաներ ես ասում....
ОтветитьУдалитьhttp://sofiarsendotcom.wordpress.com/2012/10/27/%D0%BA%D0%BB%D1%83%D0%B1-%D0%BE%D1%82%D0%B2%D0%B5%D1%80%D0%B6%D0%B5%D0%BD%D0%BD%D1%8B%D1%85/